Ervaringsverhaal: Gezondheidszorgproject in Tanzania door Demi C

Moeder en baby olifant in Tarangire National Park

Wat baalde ik toen ik uitgeloot was voor de studie Geneeskunde. Hier had ik 6 lange jaren voor gewerkt. Tot overmaat van ramp leek mij geen enkele andere studie interessant genoeg. Na een zomer wikken en wegen koos ik voor een tussenjaar. Ik wilde graag naar het buitenland om ervaring op doen in de gezondheidszorg. Projects Abroad bood verschillende leuke projecten aan voor vrijwilligers zonder medische ervaring. Dit is een van de redenen waarom ik gekozen heb om met Projects Abroad weg te gaan. In mijn eerste project was ik 2 maanden lang een vrijwilliger in een Tanzaniaans ziekenhuis. Hierna ben ik overgevlogen van Tanzania naar Jamaica om daar een 1 maand lang een Hiv/Aids project te doen. Voor de hand liggend is deze combinatie niet, maar ik wilde graag twee verschillende medische projecten doen in twee verschillende culturen. Een ander Hiv/Aids project bestaat in Ghana. Echter wilde ik niet naar twee verschillende Afrikaanse landen. Dus de combinatie Jamaica en Tanzania was perfect voor mij.

Straatbeeld van Arusha

Na een lange vlucht met veel overstappen was ik geland op Kilimanjaro airport. Hier werd ik door Projects Abroad opgehaald en naar mijn gastgezin in Arusha gebracht. Mijn eerste indruk was: JUNGLEBOOK. Het was alsof ik in die film beland was. Het noorden van Tanzania is echt zo ontzettend mooi en groen. Arusha zelf is een typische Afrikaanse stad. Kippen lopen los op straat, weinig wegen zijn verhard, overal zie je kleine winkeltjes en krotten en het verkeer is chaotisch. Toch was ik dol op Arusha. De mensen zijn hier zo ontzettend vrolijk, aardig en relaxt. Je hoort niemand klagen en ziet iedereen altijd lachen. Ik vond het heerlijk om na een dag werk de stad in te gaan om hier met andere vrijwilligers of locals, die ik tijdens mijn verblijf ontmoet had, naar een markt te gaan of een drankje te doen. Ook het uitgaan is ontzettend leuk in Arusha, echt een aanrader! Tanzanianen kunnen zo goed dansen. Tijdens de ‘socials’ (dit zijn meetings en activiteiten georganiseerd door Projects Abroad) ontmoet je snel, veel andere vrijwilligers. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je niemand tegen komt. Ik heb er zelfs hele goede vrienden aan over gehouden. Met deze vrijwilligers kun je in de weekenden en tijdens je vrije dagen leuke reisjes plannen. Ik ben bijvoorbeeld 5 dagen op safari gegaan en 6 dagen naar Zanzibar bezocht. Ook heb ik een weekend gekampeerd en gejaagd met de Bosjesmannen. Je kunt ook kiezen om dit niet te doen natuurlijk.

Ik kwam alleen aan in mijn gastgezin en in het begin vond ik dit wel een beetje spannend. Achteraf vond ik dit juist ontzettend leuk want hierdoor was ik erg close met het gezin. Ik had twee geweldige hostsisters in mijn gastgezin van 3 en 5 jaar, waarvan ik de oudste meegenomen heb naar Arusha National park. Daarnaast nam mijn gastgezin mij ook vaak mee op stap. Je kunt hierbij denken aan het doen van een drankje in de stad of een weekendje weg naar de Kilimanjaro. Dit verschilt ook per gastgezin natuurlijk. Ik voelde me echt een deel van de familie. Het huis waarin ik leefde was prima. Ik had zelfs een klein huisje op het terrein van hun. Kortom, ik had genoeg privacy. Natuurlijk is alles in Afrika niet zoals je thuis gewend bent. Ik ben van mening dat dit je ervaring meer uniek maakt. Zo moest ik mijn lichaam en haar wassen met een emmer met koud water en als ik naar het kantoor van Projects Abroad wilde nam ik niet even een auto maar een dala-dala. Dit is een klein busje waarin moeders met kinderen op hun schoot, werkende mannen, scholieren en dus ook jij word ingeduwd. Zo’n busje heeft 10 plekken maar er zitten al snel 25 personen in. Als je geluk hebt zitten er geen geiten of kippen in dit busje. Een tip, hou jezelf veilig en ben verantwoordelijk, maar ontloop niet de culturele ervaring. Ga eens naar de kerk en bezoek eens een traditionele bruiloft als je de kans hebt. Ik heb het meest genoten van de dingen die lokale bevolking ook deed.

Met mijn hostsister Angel in Arusha National Park

Het lokale eten is erg koolhydraatrijk. Je eet veel bananen, aardappelen en rijst. Ik heb daar een potje vitaminen gekocht en dit werkte perfect. Chips-my-eye, de Tanzaniaanse pizza zoals mijn hostbrother het noemde, is heerlijk en zeker het proberen waard.

Masaï vrouw in Serengeti

Het werk in het ziekenhuis heb ik als erg leuk ervaren. Ik heb ontzettend veel gezien. Zowel hele mooie dingen als heftige dingen. Ik heb mensen zien bevallen en mensen zien overlijden. Een groot contrast dus. Je kunt op verschillende specialisaties meelopen. Zo heb ik de eerste paar weken op chirurgische afdeling meegeholpen waarbij ik veel operaties gezien heb. Doordat ik daar een tijd gewerkt had mocht ik op die afdeling veel doen. Ik schoonmaakte, verzorgde en verbond verschillende wonden. Ook liep ik samen met de dokter controle rondes en observeerde hem tijdens operaties. Daarnaast heb ik vaak bloeddruk mogen meten, de hartslag mogen beluisteren, bloed prikken, HIV testen mogen afnemen, infusen mogen aanleggen en hechtingen mogen verwijderen. Dit alles zonder enige medische ervaring! Belangrijk is dat je initiatief toont en laat zien dat je veel wil leren. Hierdoor mag je ook meer doen. Hierbij moet wel gezegd worden dat je verantwoordelijk moet blijven handelen en ook niet alles moet willen doen. Een verpleegkundige heeft bijvoorbeeld ooit een keer gevraagd of ik alleen een katheter wilde inbrengen bij een man van de Maasai stam. Hierop heb ik vriendelijk nee gezegd omdat ik simpelweg de ervaring en kwalificaties hiervoor niet heb. Uiteindelijk hebben we het samen gedaan. Dus als het niet goed voelt, niet doen! Ook hadden we 1 á 2 keer in de maand medical outreach. Met alle medische vrijwilligers gingen we dan in busjes naar een afgelegen Maasai dorp om daar gratis medicatie te geven.

Met het medische team

Ik schrijf dit nu een paar maanden later en voel alleen maar warmte als ik aan deze mooie tijd denk. Wat heb ik veel geleerd en meegemaakt op medisch vlak en cultureel vlak en wat heb ik genoten van de Tanzaniaanse feestjes, etentjes en de Tanzaniaanse instelling Hakuna Matata (het leven zonder zorgen). Ik heb de meest geweldige locals en vrijwilligers ontmoet. Ook heb mensen zien overlijden aan ziektes die in een Nederlands ziekenhuis makkelijk behandeld zouden kunnen worden en ontzettend veel armoede gezien. Dan besef ik wel dat ik een bofkont ben dat ik in Nederland kan leven. Een vriend van mij had onlangs een fotoalbum aangemaakt met de titel: ‘They call it Africa, we call it home’. Zo voelt het ook voor mij. Ik weet zeker dat ik ooit terug ga.