Ervaringsverhaal: Geneeskunde jongerenreis in Ghana door Britt D

Hallo allemaal, mijn naam is Britt en ik ben 17 jaar. Afgelopen zomervakantie heb ik in Cape Coast, Ghana voor 3 weken de jongerenreis geneeskunde gedaan. Ik heb voor dit project gekozen, omdat ik al sinds mijn 11e kinderarts wil worden en omdat ik al heel lang naar Afrika wilde. Ghana is een veilig land en we werden door al het personeel zo goed ondersteund dat ik me geen moment onveilig heb gevoeld. Het geneeskunde project is ook super om mee te beginnen als je nog geen of weinig medische ervaring hebt. De eerste dag krijg je namelijk meteen alle uitleg over de ziektes waar je mee in aanraking gaat komen en hoe je om moet gaan met alle medische handelingen die je uit mag voeren. Zo ga je echt voorbereid op pad.

Onze weekinvulling

Onze week bestond uit 4 dingen. Eén dag van de week gingen we naar scholen, waar we kinderen uitleg gaven over malaria en cholera. Zo vertelden wij ze over wat de ziektes inhouden, hoe je ze kan voorkomen, maar ook hoe ze behandeld kunnen worden. De kinderen waren altijd zo enthousiast en deden zo leuk mee. Na onze les gingen we vaak nog buiten met ze spelen en met ze op de foto, als dit van de leraren mocht. Ik had vanuit thuis bellenblaas meegenomen zodat de kinderen daarmee konden spelen, dat vonden ze stuk voor stuk geweldig! Ze hebben daar nog nooit zoiets gezien.

De meeste dagen gingen we met onze supervisor op zogeheten ‘community outreach’. We gingen dan naar verschillende communities om mensen gratis te testen op verschillende ziektes en om bijvoorbeeld hun bloeddruk te meten. Op zo’n dag testten we de mensen op: bloeddruk, temperatuur, malaria, hepatitis B, bloedgroep, bloedsuiker, BMI en overige klachten. We hebben vaak meer dan 150 mensen getest per dag. Je komt tijdens deze dagen in contact met zo veel bijzondere mensen en je krijgt zo veel persoonlijke verhalen te horen, het is fantastisch! Meestal wordt het aan het eind van de middag rustiger en ik vond het dan geweldig om met de kleine kindjes te spelen. Zo was er ook een jongetje waar ik heel lang mee heb gespeeld en daarna was hij tijdens mijn werk lekker op schoot komen zitten, terwijl zijn mama werd getest. Even later lag hij gewoon op mijn schoot te slapen! Je smelt echt als zulke dingen gebeuren. Wel vond ik het heel lastig als kinderen of ouders je om geld gingen vragen, omdat je ze graag wilt helpen, maar dat mag je niet geven. Dan komt namelijk iedereen dit aan je vragen en het is niet mogelijk om iedereen op deze manier te helpen.

Iedere woensdag ging onze groep naar het leprakamp. Hier zitten de mensen die al zijn genezen van de ziekte, maar die nog wel wonden hebben die dagelijkse verzorging nodig hebben. Wij behandelden meestal 16 mensen op zo’n ochtend. Ons werk bestond uit de wonden schoonmaken, verzorgen en opnieuw verbinden. Dit is heftig werk. Sommige wonden zijn heel groot en heftig om te zien en als je nog nooit zoiets hebt gedaan, kan het even wennen zijn. De meeste van onze patiënten voelden niets als we hun wonden schoonmaakten, maar sommige helaas wel. Het is echt hartverscheurend als ze gaan zitten huilen van de pijn. Gelukkig weet je dat je ze helpt, want als we dit werk niet zouden doen, zouden deze mensen uiteindelijk alleen maar meer pijn lijden. Eén van mijn leukste ervaringen van de reis was op onze laatste dag in het leprakamp. Er kwam een jongetje van een jaar of 4 naar me toe, omdat hij een piepklein wondje op zijn been had. Ik had hem verzorgd en hem een mooie pleister gegeven en daarna ben ik met hem gaan spelen. Ik had nog bellenblaas meegenomen en hij vond het werkelijk fantastisch. Hij heeft steeds gekke foto’s met me gemaakt en met me gelachen en hij moest zelfs huilen toen we weggingen. Het was zo’n lief jochie.

Elke vrijdag gingen we naar het ziekenhuis waar we mee mochten lopen op een zelfgekozen afdeling. Ik heb zelf meegelopen op de NICU (neonatale intensive care unit) en de paediatrics ward (kinderafdeling). Het was heel bijzonder om hier mee te mogen kijken en soms zelfs te mogen helpen. Zo heb ik geholpen om een meisje van 5 te behandelen voor haar brandwonden. Op deze afdeling heb ik ook Kwaku ontmoet, hij is levend begraven geweest door zijn ouders omdat hij hersenverlamming heeft en niet zonder ondersteuning kan zitten of zijn hoofd omhoog kan houden. Hij is nu 1 jaar en 7 maanden en hij zal altijd 24/7 zorg nodig hebben. Ik ben veel met hem omgegaan, iemand van het personeel heeft me ook in mijn vrije tijd nog meegenomen naar het ziekenhuis, zodat ik hem eten kon geven, met hem kon spelen en ik mocht hem zelfs voor het eerst in zijn leven mee naar het strand nemen. Ik geef ontzettend veel om Kwaku en heb dan ook een fundraiser opgezet. Ik zou iedereen die dit leest willen vragen om een kijkje te nemen op de site: gofundme.com/help-giving-kwaku-a-future.

Hopelijk kunnen jullie Kwaku ook helpen om een betere toekomst te krijgen! Er is meer informatie te vinden op de website.

Ons gastgezin

Ik sliep bij ms. Felicia in Kotokuraba samen met 7 andere vrijwilligers, we hebben een ontzettend hechte band met elkaar en we spreken elkaar nog dagelijks. Naast ons bevond zich nog een gastgezin met de vrijwilligers die 4 weken in Ghana verbleven. ’s Avonds spraken we vaak bij één van ons gezellig af om bijvoorbeeld kaartspelletjes te spelen en te praten over onze dag. Ik heb ook mijn 17e verjaardag in Ghana gevierd, dat was heel bijzonder, want de vrijwilligers van mijn groep en mijn gastgezin hadden ballonnen voor me geregeld en ze gingen allemaal zingen aan het ontbijt. Dat was zo ontzettend lief, ik voelde me zo jarig.

Ik zou iedereen aanraden om dit vrijwilligerswerk te gaan doen, het is namelijk voor jezelf een prachtige ervaring die je nooit zal vergeten én je helpt er ook zo veel andere mensen mee. Je steekt er ontzettend veel van op, ook voor je latere studie en je besteedt je vakantie op een hele leuke, maar ook op een bijzondere en nuttige manier. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik dit gedaan heb en ik kan niet wachten om terug te gaan.