Ervaringsverhaal: Gezondheidszorg project in Tanzania door Anne van R

In Augustus 2010 ben ik met Projects Abroad naar Tanzania gegaan. Ik ging erheen om ontwikkeling hulp te doen in een ziekenhuis. Door mijn oogheelkundige achtergrond, was het logisch dat ik ook op de oogheelkunde afdeling van een ziekenhuis zou gaan werken.

Mijn verblijf was bij een gastgezin. Bij de echte Tanzaniaanse locals dus. Ze hadden een echt  huis. Van steen en geen plaggenhutje. En ze hadden zelfs een huisvrouw inwonen. Het aller eerste ontvangst was geweldig. Ze zaten al helemaal op me te wachten. Toen ik de deur opende kwamen er 5 donkere kindjes op me af rennen, die allemaal wilde knuffelen. En zo, ging het trouwens elke dag als ik thuis kwam van het ziekenhuis. Na wat kletsen werd er ondertussen een bad voor me gemaakt, zodat ik me kon opfrissen. Wat een luxe dacht ik. Iets minder luxe bleek het een grote emmer met heet water te zijn. Maar goed, het was echt super lief. En na een paar dagen kun je je redelijk wassen met een emmer water.

De tweede werd ik opgehaald om de stad te leren kennen. Uitgelegd krijgen hoe ik de bus moest nemen van mijn huis naar het ziekenhuis. En hoe ik het laatste stukje moest lopen naar het ziekenhuis. En met nog andere net aangekomen mensen hebben we een stadwandeling gemaakt. Aan het einde van de dag was ik blij weer thuis te zijn. De eerste indrukken moesten echt eventjes verwerkt worden. En na het avond eten heb ik me voorbereid op mijn eerste werkdag.

Na een chaotisch ritje van 20 minuten met de bus ben ik in het centrum. Gelukkig hadden we een stadsplattegrond gekregen. Anders had ik het ziekenhuis echt niet gevonden. De dagen in het ziekenhuis werkte ik van 8 tot 4 uur ‘s middags. Het ziekenhuis viel me echt mee. Ik had het veel slechter verwacht. De meeste wachtkamers zijn buiten. Maar met het klimaat daar is dat geen probleem. Iedereen is ontzettend vriendelijk en ze willen alles van je weten. Na een korte rondleiding kon ik aan het werk. Mijn taken waren vooral oogmetingen doen en dan brillen bijstellen en repareren. En zo nodig andere oog testen uitvoeren. Verder heb ik ook de oogarts ontmoet. En daardoor heb ik kunnen mee kijken met verschillende operaties. Veel operaties worden nog op de “oude” manier uitgevoerd. Maar het werkt prima. En de patiënten zijn over het algemeen erg tevreden ondanks de wijze van operatie.

Het St. Elizabeth Hospital is een privé ziekenhuis met geld van de kerk. De kerk is erg belangrijk voor de mensen hier. Door de betrokkenheid van de kerk begint iedere dag met een kwartier bidden, en op de vrijdag komt de dominee om een uur lang te bidden en te zingen. Een ander vast onderdeel is dat er op woensdag een soort bijscholing wordt gegeven over een onderwerp wat op dat moment veel besproken wordt.  Een van de lessen ging over alle stadia van AIDS, wat de symptomen zijn en wat je er aan kunt doen. De AIDS lessen zijn de enige lessen die verplicht zijn. Omdat de regering van Tanzania bezig is met de medicijnen voor AIDS in een soort basis verzekering te doen moeten alle artsen dus alle stadia weten en kennen. Erg leuk, zulke colleges. De foto hiernaast ben ik aan het werk. Hier ben ik een oogmeting aan het doen met een speciaal lampje. Een iets andere techniek dan er in Nederland normaal gesproken wordt gebruikt. Maar voor mij een goede les om andere technieken goed onder de knie te krijgen.  De foto hieronder is één van de twee operatie kamers in het ziekenhuis. Een les van het ziekenhuis. Zorg dat iedereen weet wie je

bent. En wat je kunt doen. Zo kun je bij veel dingen meekijken en zelfs meehelpen. En een andere les is zo snel mogelijk in de Tanzaniaanse tijd gaan leven. Staat er bijvoorbeeld een operatie gepland voor 8 uur. Als je er rond half 10 bent, ben je ruim op tijd.

In het weekend was ik altijd vrij. En in mijn gastgezin was dan ook iedereen vrij. Zo ben ik mee geweest naar een kerkdienst. Een bruiloft meegemaakt. Boodschappen gedaan op de markt. Iedere dag heb ik iets gedaan. Alleen mijn laatste dag heb ik alleen maar gebruikt om mijn koffer in te pakken.

De tweede zondag was er een bijeenkomst voor een Maasai stam georganiseerd. Het werd georganiseerd door de dominee en zijn vrouw. Hij is dus dominee en zij arts. Hij zorgt voor het vervoer, de mensen en de locatie. Zij zorgde voor de medicijnen, vrijwilligers en nog meer artsen. Na anderhalf uur rijden waren we bij de ontmoetingsplaats. De “kerk onder de boom”. Na wat zingen doen we onze witten jassen aan en zetten we tafeltjes neem. Iedere tafel heeft zijn eigen specialisten. Een aparte tafel voor rug problemen enzovoort. Ook hier zijn de mensen zeer vriendelijk en gastvrij. Als de zon ondergaat wordt het tijd om de spullen weer in te pakken en na een zeer geslaagde dag weer terug te rijden naar Arusha. Waar alle vrijwilligers thuis worden afgezet.

In mijn laatste hele weekend in Tanzania ben ik op safari geweest, drie dagen naar de Ngorongoro en de Serengeti. In totaal zijn we met zes meiden onze chauffeur en onze kok. Het is vijf uur rijden naar de Serengeti maar na anderhalf uur zien we de eerste giraffe. Vanaf dat moment kan mijn safari al niet meer stuk. De andere vijf meiden kende ik eerst niet. Maar ze zijn vrijwilligers en begin 20 net als ik. Dus het was drie dagen heerlijk genieten en heel veel lachen. In de drie dagen hebben we zo ontzettend veel verschillende dieren gezien. Noem er naar één. En ik heb ze allemaal gezien. De enige van “the big 5” dit we niet gezien hebben is de neushoorn. Tijdens de safari sliepen we in tentjes. Met zijn drieën in een tent. Omdat het super snel donker wordt en je in de wildernis bent, heeft dit soms voor hilarische momenten gezorgd. Met de zaklamp op je hoofd, handdoek en tandenborstel onder je arm, onderweg naar het toiletgebouw een olifant tegen komen.

Na drie dagen worden we ook weer thuis afgezet, we hebben onderling e-mail adressen uitgewisseld, en nu hebben we nog steeds contact met elkaar en hebben we foto’s uitgewisseld.

Mijn laatste avond bij mijn gastgezin was super. Ze hadden een paar dagen daarvoor al gevraagd wat ik het lekkerst vond van wat we de afgelopen weken hadden gegeten. Iedere dag hadden we gewoon dingen gegeten die ze in Tanzania altijd eten. Veel rijst, af en toe een soort van deeg, met veel groente. Heel af en toe vlees of vis. En als laatste vaak fruit. Ook waren er soms een soort van wraps. Dit ze daar Tjapatties noemen. Dat hebben we gegeten met mijn laatste avondeten. En de overgebleven hebben we de laatste dag bij de lunch gegeten. ’s Avonds heb ik van hun cadeau gekregen en voor hun had ik natuurlijk ook van alles meegenomen. En de bellenblaas viel het meeste in de smaak!

Hiernaast een van de laatste foto’s die ik gemaakt heb. Hiernaast zie je mij met Linda. Een van mijn zusjes!! Ik heb nog steeds contact met hun. Vooral via e-mail. Maar met kerst en verjaardagen sturen we nog kaarten.

Toen ik mij koffer aan het inpakken was had ik eigenlijk helemaal geen zin om alweer naar huis te gaan. Ik had graag nog lager gebleven. En mijn zusjes vonden het dan ook helemaal niet leuk dat ik wegging.

Veel mensen thuis vragen wat nu het aller leukste dag of was de meeste indruk heeft achtergelaten. Dat is een hele moeilijke vraag, omdat de hele reis fantastisch was. De mensen, het eten, de gastvrijheid, het landschap. Ik zou het zo nog eens doen!!